Δεν νομίζω πως υπάρχει ανάλογο σε όλη την οικουμένη. Τέτοια κακομοιριά, τέτοια χαζομάρα - αχ καμμιά φορά οι λέξεις δεν μπορούν να αγκαλιάσουν όλο το συναίσθημα - τέτοια μεμψιμοιρία και τέτοια ανημπόρια.
Δεν μας αξίζει τίποτε φίλοι. Δεν μας αξίζει. Είμαστε 700 άνθρωποι στον δρόμο και αντί να βοηθούμε ο ένας τον άλλο, αντί να ενημερώνουμε και να ενημερωνόμαστε, αντί να επιδείκνύουμε αλληλεγγύη για να φτιάξουμε το μέλλον μας, τι κάνουμε;
Κλαίμε, γρινιάζουμε, βρίζουμε, κοιτάμε το παρελθόν ώστε να αποφύγουμε να κοιτάξουμε το μέλλον. Μιλάμε για όλα τα πράγματα για τα οποία δεν έχουμε γνώση και αφήνουμε αυτά τα οποία έχουμε.
Ίσως όμως να μην υπάρχουν τα τελευταία.
Δεν υπάρχουν κυρίες και κύριοι ευθύνες σε ένα μοναδικό πρόσωπο. Οι ευθύνες είναι δικές μας, των Υπαλλήλων, της Διοίκησης, της Κυβέρνησης, της Κοινωνίας. Ο καθένας κουβαλάει τον δικό του σταυρό.
Βαρέθηκα να βλέπω βρισιές, βαρέθηκα να γράφω για αυτοπεριορισμό και να μην εισακούγομαι, βαρέθηκα την μία να φταίει η αδράνεια του Συλλόγου και την άλλη ο Ψωμιάδης και οι συν αυτώ. Ποτέ εμείς.
Κύριοι είμαστε Στον Δρόμο. Καταλάβετε το. Από εδώ ξεκινάμε, ο καθένας με την όρεξη που του έμεινε, με τα εφόδιά του με τον χρόνο που του μένει (δεν το εννοώ μακάβρια, ως την σύνταξη εννοώ).
Αν η εταιρία έκλεισε γιατί δεν υπάρχει δουλειά ή γιατί κάποιος είχε στοχοποιήσει τον Ιδιοκτήτη ή γιατί αυτός ήταν ανίκανος ή για όποιον άλλο λόγο ελάχιστα ενδιαφέρει.
Αυτό που ενδιαφέρει είναι να μας φερθούν ως ανθρώπους και όχι ως ζώα ή αριθμούς.
Αυτό που ενδιαφέρει είναι όποιος έχει τα αρ...δια να πάρει σοβαρές αποφάσεις όπως το κλείσιμο τόσων εταιριών, να έχει και τα αρ...δια να σκεφτεί τις επιπτώσεις τους και να τις αντιμετωπίσει.
Αυτό που ενδιαφέρει είναι να μας δοθούν τα αυτονόητα - όχι χάρες και ειδικές περιπτώσεις. Δεν παρακαλάμε. Δίκιο ζητάμε.
Αυτό που ενδιαφέρει είναι οι επόμενοι που ενδεχομένως θα βρεθούν εδώ να μην ταλαιπωρηθούν όπως εμείς, και να χτίσουν σε αυτά που θα έχουμε θεμελιώσει.
Δεν ενδιαφέρουν τα υπόλοιπα. Αν θέλετε να ξεκατινιάσετε, στον Χαρδαβέλλα και στην Πάνια παρακαλώ. Δέχονται και τηλεφωνήματα και θα βγείτε και στον αέρα. Άσε που θα έχετε και μεγαλύτερο ακροατήριο. Με λίγη τύχη στο Όλα 10.
Ίσως να ήταν αναπόφευκτο. Όσο ο καιρός περνάει, οι αξιόλογοι έχουν βρει δουλειά και μένουμε πίσω οι γκρινιάρηδες. Πρόσθεσε και άπλετο χρόνο - ανεργία γαρ - και το μείγμα κάνει και για τα Εξάρχεια.
Λυπάμαι που σας διαβάζω, μερικούς. Λυπάμαι για μένα. Λυπάμαι για σας.
Λυπάμαι γιατί το μόνο άσχημο κομμάτι από τα χρόνια που έζησα στην Ασπίδα - οι ψίθυροι του διαδρόμου, οι φήμες του καπνιστηρίου - είναι το μόνο που έμεινε και αφού έκλεισε.
Κρίμα, που για κάποιους η ταλαιπωρία αυτή που όλοι ζούμε, είναι δίκαια ανταμοιβή. Κρίμα όμως για τους δικούς τους, που ταλαιπωρούνται μαζί τους χωρίς να φταίνε σε τίποτε.
Από σήμερα θα ανοίξω το moderation των σχολίων και δεν θα επιτρέπω ύβρεις. Αν όμως έρχονται έτσι και αλλιώς θα κλείσω και το μπλογκ.
Θέλει Αρετή και Τόλμη η Ελευθερία. Αρετή και Τόλμη που δεν έχουμε...