Συνάδελφοι,
Πέρασε ένας χρόνος από την τρομερή εκείνη μέρα που έκλεισε η εταιρία, στην οποία εργαζόμασταν οι περισσότεροι για πολλά χρόνια.
21/9. Μια ημερομηνία που χάραξε βαθειά μέσα στη καρδιά μας ένα σημάδι ανεξίτηλο, μια πληγή απ αυτές που δύσκολα επουλώνονται μα πάνω απ΄ όλα μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε ότι τίποτα στη ζωή μας δεν είναι δεδομένο, τίποτα δεν είναι σταθερό, τίποτα δε διαρκεί για πάντα.
Τι να θυμηθεί κανείς πρώτα; Τις πρώτες μέρες της άγριας απελπισίας, το κενό ή άλλες φορές άγριο βλέμμα των ανθρώπων που βλέπουν να χάνεται η αξιοπρέπειά τους μέσα στο τρομερό τέρας της ανεργίας ή μήπως τις ψεύτικες διαβεβαιώσεις ότι θα απορροφηθεί το μεγαλύτερο μέρος των συναδέλφων από τον κλάδο;
Η μεγάλη παρέα των ανθρώπων της Ασπίδας διαλύθηκε, άνθρωποι με 10, 20, ακόμη και 30 χρόνια δουλειάς, βρέθηκαν κι εξακολουθούν να βρίσκονται στο δρόμο, ενώ κάποιοι (λίγοι δυστυχώς) έχουν τακτοποιηθεί επαγγελματικά. Όλοι όμως θυμόμαστε το πέρασμά μας από την Ασπίδα σαν ένα μεγάλο σχολείο, που όχι μόνο επαγγελματικά μας καταξίωσε, αλλά και πολλές φιλίες εδραίωσε.
Πολλοί μας λοιδόρησαν, ειδικά το πρώτο καιρό που ακούγοντας ότι είμαστε απ την Ασπίδα μας θεωρούσαν περίπου συνένοχους, αλλά όταν είδαν τις γνώσεις και τον επαγγελματισμό των συναδέλφων κατάλαβαν και παραδέχτηκαν ότι η Ασπίδα για όλα μπορούσε να κατηγορηθεί, όχι όμως για έλλειμμα γνώσης και επαγγελματισμού των ανθρώπων της.
Ανθρώπων που στάθηκαν όρθιοι και πάλεψαν μέχρι τέλους, καρδιές ατσαλένιες και ψυχές μεγάλες, που δεν εγκατέλειψαν το καράβι όταν ο καπετάνιος έχοντας εξασφαλίσει εκ των προτέρων τη δική του άνετη επιβίωση, έριχνε το πλοίο στα βράχια ενώ εμείς αν και απλήρωτοι μήνες, εξακολουθούσαμε να εξυπηρετούμε πελάτες και συνεργάτες.
Ένα καινούργιο κεφάλαιο άνοιξε πριν από ένα ακριβώς χρόνο, κάποιοι πιο τυχεροί βρήκαν το δρόμο τους, σίγουρα οι περισσότεροι ακόμη δεν έχουν καταφέρει να γυρίσουν οριστικά αυτή τη σελίδα, εξακολουθούν να ζουν με το επίδομα του ΟΑΕΔ, κάποιοι απασχολούνται στην εκκαθάριση (με ημερομηνία λήξης) κάποιοι έπεσαν θύματα τυχάρπαστων εκμεταλλευτών (δυστυχώς) του χώρου της ιδ. Ασφάλισης που, θέλοντας να επωφεληθούν της ευκαιρίας, απασχόλησαν για κάποιο μικρό διάστημα συναδέλφους, και κατόπιν τους έδιωξαν.
Δυστυχώς, η συγκυρία είναι η χείριστη, οι καιροί που διανύουμε είναι πρωτόγνωροι, το μέλλον δεν είναι αυτό που όλοι περιμέναμε και φανταζόμασταν, όμως αισιοδοξούμε ότι τελικά κι αυτή τη φορά θα τα καταφέρουμε.
Όμως μέσα σ αυτό το χρόνο έγιναν και πολλά, κυρίως μέσα απ΄ τους αγώνες και διεκδικήσεις όλων μας (άμεση δημιουργία συντονιστικής επιτροπής και του blog, καταβολή επιδόματος 1.000 ευρώ τον Οκτώβριο, καταβολή δεδουλευμένων πριν τις γιορτές των Χριστουγέννων -που είχαμε να δούμε μισθό στις τσέπες μας μήνες-, πρόγραμμα στήριξης ανέργων από τον ΟΑΕΔ, διακίνηση βιογραφικών μέσω του Συλλόγου, καταβολή αποζημιώσεων κ.α.).
Έχουν να γίνουν βέβαια ακόμα περισσότερα, μιας και ούτε οι μισοί συνάδελφοι δεν εργάζονται ακόμα. Οι προσπάθειές της Συντονιστικής, του Συλλόγου και της ΟΑΣΕ δεν σταματούν και δεν θα σταματήσουν μέχρι και ο τελευταίος συνάδελφος να βρει δουλειά. Σας θέλουμε όμως δίπλα μας και εμπράκτως. Όσοι δεν είναι ακόμα μέλη στο σύλλογο, ας σκεφτούν τι θα έκαναν από μόνοι τους στις δύσκολες στιγμές που περάσαμε και περνάμε και ας γίνουν μέλη τώρα.
Τελειώνοντας ευχόμαστε σε όλους μας να μη ξαναζήσουμε στιγμές σαν αυτές που περάσαμε….
Από τη Συντονιστική Επιτροπή
Πέρασε ένας χρόνος από την τρομερή εκείνη μέρα που έκλεισε η εταιρία, στην οποία εργαζόμασταν οι περισσότεροι για πολλά χρόνια.
21/9. Μια ημερομηνία που χάραξε βαθειά μέσα στη καρδιά μας ένα σημάδι ανεξίτηλο, μια πληγή απ αυτές που δύσκολα επουλώνονται μα πάνω απ΄ όλα μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε ότι τίποτα στη ζωή μας δεν είναι δεδομένο, τίποτα δεν είναι σταθερό, τίποτα δε διαρκεί για πάντα.
Τι να θυμηθεί κανείς πρώτα; Τις πρώτες μέρες της άγριας απελπισίας, το κενό ή άλλες φορές άγριο βλέμμα των ανθρώπων που βλέπουν να χάνεται η αξιοπρέπειά τους μέσα στο τρομερό τέρας της ανεργίας ή μήπως τις ψεύτικες διαβεβαιώσεις ότι θα απορροφηθεί το μεγαλύτερο μέρος των συναδέλφων από τον κλάδο;
Η μεγάλη παρέα των ανθρώπων της Ασπίδας διαλύθηκε, άνθρωποι με 10, 20, ακόμη και 30 χρόνια δουλειάς, βρέθηκαν κι εξακολουθούν να βρίσκονται στο δρόμο, ενώ κάποιοι (λίγοι δυστυχώς) έχουν τακτοποιηθεί επαγγελματικά. Όλοι όμως θυμόμαστε το πέρασμά μας από την Ασπίδα σαν ένα μεγάλο σχολείο, που όχι μόνο επαγγελματικά μας καταξίωσε, αλλά και πολλές φιλίες εδραίωσε.
Πολλοί μας λοιδόρησαν, ειδικά το πρώτο καιρό που ακούγοντας ότι είμαστε απ την Ασπίδα μας θεωρούσαν περίπου συνένοχους, αλλά όταν είδαν τις γνώσεις και τον επαγγελματισμό των συναδέλφων κατάλαβαν και παραδέχτηκαν ότι η Ασπίδα για όλα μπορούσε να κατηγορηθεί, όχι όμως για έλλειμμα γνώσης και επαγγελματισμού των ανθρώπων της.
Ανθρώπων που στάθηκαν όρθιοι και πάλεψαν μέχρι τέλους, καρδιές ατσαλένιες και ψυχές μεγάλες, που δεν εγκατέλειψαν το καράβι όταν ο καπετάνιος έχοντας εξασφαλίσει εκ των προτέρων τη δική του άνετη επιβίωση, έριχνε το πλοίο στα βράχια ενώ εμείς αν και απλήρωτοι μήνες, εξακολουθούσαμε να εξυπηρετούμε πελάτες και συνεργάτες.
Ένα καινούργιο κεφάλαιο άνοιξε πριν από ένα ακριβώς χρόνο, κάποιοι πιο τυχεροί βρήκαν το δρόμο τους, σίγουρα οι περισσότεροι ακόμη δεν έχουν καταφέρει να γυρίσουν οριστικά αυτή τη σελίδα, εξακολουθούν να ζουν με το επίδομα του ΟΑΕΔ, κάποιοι απασχολούνται στην εκκαθάριση (με ημερομηνία λήξης) κάποιοι έπεσαν θύματα τυχάρπαστων εκμεταλλευτών (δυστυχώς) του χώρου της ιδ. Ασφάλισης που, θέλοντας να επωφεληθούν της ευκαιρίας, απασχόλησαν για κάποιο μικρό διάστημα συναδέλφους, και κατόπιν τους έδιωξαν.
Δυστυχώς, η συγκυρία είναι η χείριστη, οι καιροί που διανύουμε είναι πρωτόγνωροι, το μέλλον δεν είναι αυτό που όλοι περιμέναμε και φανταζόμασταν, όμως αισιοδοξούμε ότι τελικά κι αυτή τη φορά θα τα καταφέρουμε.
Όμως μέσα σ αυτό το χρόνο έγιναν και πολλά, κυρίως μέσα απ΄ τους αγώνες και διεκδικήσεις όλων μας (άμεση δημιουργία συντονιστικής επιτροπής και του blog, καταβολή επιδόματος 1.000 ευρώ τον Οκτώβριο, καταβολή δεδουλευμένων πριν τις γιορτές των Χριστουγέννων -που είχαμε να δούμε μισθό στις τσέπες μας μήνες-, πρόγραμμα στήριξης ανέργων από τον ΟΑΕΔ, διακίνηση βιογραφικών μέσω του Συλλόγου, καταβολή αποζημιώσεων κ.α.).
Έχουν να γίνουν βέβαια ακόμα περισσότερα, μιας και ούτε οι μισοί συνάδελφοι δεν εργάζονται ακόμα. Οι προσπάθειές της Συντονιστικής, του Συλλόγου και της ΟΑΣΕ δεν σταματούν και δεν θα σταματήσουν μέχρι και ο τελευταίος συνάδελφος να βρει δουλειά. Σας θέλουμε όμως δίπλα μας και εμπράκτως. Όσοι δεν είναι ακόμα μέλη στο σύλλογο, ας σκεφτούν τι θα έκαναν από μόνοι τους στις δύσκολες στιγμές που περάσαμε και περνάμε και ας γίνουν μέλη τώρα.
Τελειώνοντας ευχόμαστε σε όλους μας να μη ξαναζήσουμε στιγμές σαν αυτές που περάσαμε….
Από τη Συντονιστική Επιτροπή
